افسانه هایی در مورد فناوری که باید فراموش کرد

انسان ها از آغاز تاریخ  گرایش زیادی به ساخت و پرداخت اسطوره و داستان های ساختگی داشته اند. هر زمان که شکافی در دانش ما در مورد یک موضوع وجود داشته باشد، این امکان وجود دارد که اسطوره ها ظاهر شوند و آن شکاف را پر کنند.این موضوع هزاران سال است که در مورد جهان طبیعی صادق بوده است، اما اخیراً با تغییرات در پارادایم زندگی ما، افسانه‌های پیرامون ما روابط ما با فناوری را تحت شعاع قرار داده است.

امروزه بسیاری از زندگی ما به استفاده از فناوری وابسته است که ما بعضا به طور کامل برخی از آن را درک نمی کنیم. همراه با این واقعیت که فناوری با چنان سرعت در حال تکامل است که به سختی می توان آن را دنبال کرد، منطقی است که اسطوره ها و داستان های ساختگی جای خود را در بین فناوری نیز پیدا کنند.

برخی از این اسطوره‌ها تا حدی واقعیت دارند: اما این واقعیت ها وقتی که داستان ها  از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شدند دچار تغییرات می شوند. برخی از آنها زمانی درست بودند، چرا که اطلاعات مفیدی در مورد فناوری قدیمی به ما میدادند.

برخی دیگر کاملاً اشتباه هستند و همیشه بوده اند. نوعی افسانه تکنولوژیکی که به دلایلی که ما از آنها اطلاع کافی نداریم، همچنان ادامه دارند. صرف نظر از منشا این داستان ها، نگاهی می اندازیم به برخی از شناخته شده ترین آن ها.

“حالت ناشناس در مرورگر ها کاملا خصوصی است”

دلایل زیادی وجود دارد که ممکن است در هنگام گشت و گذار در اینترنت به حریم خصوصی بیشتری نیاز داشته باشید، از خرید هدایای تولد گرفته تا جستجوی اطلاعاتی که نمی خواهید افراد خانواده و هم اتاقی ها ببینند. برخی افراد در این مواقع از حالت ناشناس (Incognito Mode) مرورگر ها استفاده می کنند.

اکثر مرورگرها نسخه‌ای از این حالت ناشناس دارند، اما حالت ناشناس ممکن است کاری را که شما فکر می‌کنید انجام ندهد. اگر باور دارید که سابقه مرور و جستجوی شما در یک جلسه ناشناس در مرورگر شما کاملاً از چشمان  افراد کنجکاو پنهان است، به گفته گوگل در اشتباه هستید.

اگرچه این درست است که سابقه جستجو، کوکی‌ها و داده‌های سایت شما در طول یک جلسه ناشناس ذخیره نمی‌شوند، اما حریم خصوصی شما کم و بیش به همین جا ختم می‌شود.

مرور خصوصی باعث می‌شود وب‌سایت‌ها نتوانند شما را شناسایی کنند (تا زمانی که وارد سایتی نشوید)، اما آدرس IP شما را در این فرآیند پنهان نمی شود.

علاوه بر این، فعالیت های شما همچنان توسط ارائه دهنده خدمات اینترنتی و سازمان های دولتی قابل مشاهده است. اگر از یک مدرسه یا دستگاه متعلق به کارفرما استفاده می کنید، آن‌ها به طور بالقوه می‌توانند همه فعالیت‌های شما را ببینند، چه در حالت ناشناس باشید یا نه.

استفاده از شبکه های مجازی و Tunneling یکی از راه های خصوصی تر کردن گشت و گذار ها در فضای مجازی است، که آن نیز دردسر های خود را دارد.

“حدف فایل ها آن ها را برای همیشه از بین می برد”

اگر تا به حال در برخی فیلم های جنایی و امثال آن دیده اید که نیرو های قضایی پس از پیدا کردن یک هارد دیسک یا کارت حافظه که به ته دریا انداخته شده و یا شکسته شده، موفق به کشف اطلاعات داخل آن شده اند، اطلاعاتی که قبلا توسط کاربر نیز پاک شده است، باید بگوییم  که این موضوع کمابیش حقیقت دارد.

حذف فایل ها،  اگر بدانید چگونه می توانید دوباره آنها را بیرون بکشید، بیشتر شبیه گذاشتن آنها در روی سطل زباله است تا انداختن آنها به داخل یک زباله سوز.

هنگامی که یک فایل حذف می شود، کامپیوتر شما در واقع آن را پاک نمی کند. در عوض، به سادگی فضایی را که فایل اشغال می کند به عنوان فضای در دسترس برای استفاده توسط فایل های جدید مشخص می کند.

در واقع تا زمانی که داده های جدید روی آن نوشته نشود، از بین نمی رود. این به این دلیل است که پاک کردن واقعی یک فایل به اندازه نوشتن روی آن به تلاش نیاز دارد. بنابراین، به منظور صرفه جویی در زمان و قدرت پردازش، رایانه شما منتظر می ماند تا این درخواست توسط کاربر صورت بگیرد و  تا زمانی که چیز جدیدی بر روی آن نوشته شود.

البته اگر به طور تصادفی چیزی را حذف کرده اید و نیاز به بازیابی آن دارید، این خبر بسیار خوبی است. تا زمانی که هنوز روی فایل های قدیمی چیزی نوشته نشده باشد، تعدادی از  نرم افزار ها وجود دارد که می توانید برای بازیابی فایل های خود استفاده کنید.

هرچند نباید فراموش کرد که روش هایی نیز وجود دارد که میتوان فایل ها را پس از چند بار رو نویسی شدن دوباره تا حدی بازیابی کرد، به خصوص در هارد دیسک های قدیمی.

در کل، این بدان معناست که کسانی که قصد سوء دارند می توانند فایل های اخیراً حذف شده شما را بدون تلاش زیاد بازیابی کنند. اگر در حال تعویض هارد دیسک خود هستید و می خواهید از ایمن بودن اطلاعات قدیمی خود مطمئن شوید، ممکن است این یک نگرانی خاص باشد.

اگر می‌خواهید مطمئن شوید که هیچ‌کس به اطلاعات شما دسترسی نخواهد داشت، راه‌هایی وجود دارد که می‌توانید از آن جلوگیری کنید.

“استفاده از Task Killer ها در گوشی اندرویدی مفید است”

قطعا در بازار های اپلیکیشن موبایل به ابزاری تحت عنوان Task Killer روبرو شده اید.باور رایج این است که برنامه‌هایی که در پس‌زمینه گوشی اجرا می‌شوند، حافظه دستگاه را می‌خورند و این باعث می‌شود گوشی شما کندتر کار کند. باید بگوییم که این یک سوء تفاهم در مورد نحوه عملکرد گوشی و کامپیوتر ها است. (منبع PhoneArena)

برنامه‌های Task Killer به شما این امکان را می‌دهند که ببینید کدام برنامه‌ها در حال اجرا هستند و به صورت دستی آنها را ببندید. با این حال، اکثر برنامه‌هایی که در پس‌زمینه اجرا می‌شوند، به دلایلی این کار را انجام می‌دهند.

اندروید این نوع پردازش ها را بر این اساس طراحی کرده است تا از اجرای سریع و صحیح آنها اطمینان حاصل کند. به عنوان مثال، ایمیل یا برنامه های رسانه های اجتماعی شما در پس زمینه اجرا می شوند تا بتوانند پیام های جدید را به شما اطلاع دهند. مجبور کردن آنها به بستن با استفاده از task killer یک عمل بیهوده است چرا که آنها دوباره راه اندازی خواهند شد.

برخلاف رایانه شخصی شما که در صورت استفاده از رم بیش از حد ممکن است به کندی شروع به کار کند، اندروید فرآیندها را برای آزادسازی حافظه به طور خودکار از بین می برد. Task killer ها در واقع فقط توهم کنترل را ایجاد می کنند. (منبع TechNorms)

“گوشی ها مورد حمله بد افزار قرار نمیگیرند”

حقیقتی تاسف بار که درباره فناوری اینترنت وجود دارند این است که ما هر از چند گاهی باید با ویروس ها و سایر بدافزارهای موجود در رایانه خود مقابله کنیم. خوشبختانه،این خطرات معمولاً خیلی جدی نیستند و نرم افزار آنتی ویروس شما می تواند بیشتر اوقات از پس آن ها بر بیاید. (منبع SafetyDetectives).

با این حال، یک باور رایج وجود دارد که بدافزار فقط برای رایانه ها نگران کننده است و تلفن های همراه به نوعی در برابر حملات مصون هستند. این ادعا درست نیست.

این افسانه احتمالاً ناشی از سردرگمی مبتنی بر اصطلاحات استفاده شده در این زمینه است. اصطلاحات ویروس و بدافزار اغلب توسط افراد به جای یکدیگر استفاده می‌شوند، و مشکل همینجاست.

طبق گفته وبسایت Avast، تلفن همراه شما احتمالاً به ویروس آلوده نمی شود (برنامه مخربی که هنگام اجرا از خود کپی می کند) اما می تواند توسط انواع دیگر بدافزارها آلوده شود. در واقع، به گفته ZDNet، حملات بدافزار گوشی های هوشمند در سال ها و ماه های اخیر در حال افزایش چشمگیر است.

به گفته Avast، بدافزارها هنگام دانلود برنامه‌ها یا پیوست‌ها از پیام‌ها و همچنین هنگام اتصال به دستگاه دیگری می‌توانند گوشی شما را آلوده کنند.

تلفن‌های اندروید به‌ویژه به دلیل نوع سیستم عامل و تعداد زیاد افرادی که از آنها استفاده می‌کنند، در معرض خطر بیشتری بدافزارها هستند.

اگر متوجه شدید که قربانی یک حمله بدافزار به تلفنتان شده‌اید، کارهای زیادی می‌توانید انجام دهید، از جمله راه‌اندازی مجدد گوشی در حالت Safemode و حذف برنامه‌های مشکوک و نصب یک برنامه امنیتی تلفن همراه.

“خط سیگنال پر به معنی ارتباط قوی است”

این داستان ساختگی فناوری تا حدی حس شهودی دارد. ما تمایل داریم فکر کنیم که خط های سیگنال کم مساوی است با خدمات و ارتباط ضعیف در حالی که خط های کامل برابر با خدمات عالی است.

این به این دلیل است که نماد نوار سیگنال تنها راه واقعی ما برای تجسم اتصال خود به یک شبکه است. با این حال، داشتن خط سیگنال پر ، لزوماً به این معنی نیست که اتصال خوبی خواهید داشت.

به گفته CNET، نوارهای سیگنال تلفن شما نشانگر قدرت سیگنالی است که از برج های سلولی مجاور دریافت می کند، اما هیچ رابطه خطی با قدرت سیگنال ندارند. در واقع، هیچ واحد اندازه گیری استانداردی در مورد نحوه نمایش قدرت سیگنال در تلفن ها وجود ندارد. این بدان معناست که تعداد یکسان خط ها در دو دستگاه مختلف ممکن است به معنای قدرت ارتباطی یکسان نباشد.

علاوه بر این، این خط ها اتصال به یک شبکه موجود را نشان می دهند، اما کیفیت آن شبکه را در هر زمان معین نشان نمی دهند. در نتیجه، اگر در مکانی با تراکم بالا قرار گرفتید که در آن افراد زیادی به طور همزمان سعی در استفاده از یک شبکه دارند، ممکن است متوجه شوید که خط های کاملی دارید در حالی که هنوز در اتصال و برقراری تماس با مشکل روبرو هستید.

“گوشی ها باعث سرطان می شوند”

بسیاری از مواقع زمانی که یک فناوری جدید وارد عرصه عمومی می شود، به سرعت ترس هایی با آن همراه می شود. یک مثال در این باره واکنش نادرست عمومی به معرفی قطارهای مسافربری است. پس از معرفی آنها، افراد و گروه های معتقد بودند که آنها خطر قابل توجهی برای سلامت عمومی به خصوص سلامتی رحم و مغز انسان دارند (منبع Permanente).

شاید تعجب آور نباشد که نگرانی های سلامتی مشابهی به دنبال استفاده از تلفن همراه و فناوری های مشابه آن بوده است. معمولاً اعتقاد بر این است که قرار گرفتن مداوم در معرض تلفن های همراه می تواند خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهد.

این باور به این واقعیت استوار است که تلفن های همراه از انرژی فرکانس رادیویی استفاده می کنند و ما اغلب آنها را درست در کنار سر خود نگه می داریم. با این حال، پس از چندین دهه استفاده روزافزون و چندین مطالعه علمی، شواهد قابل اعتمادی وجود ندارد که استفاده از تلفن همراه و خطر ابتلا به سرطان را به یکدیگر پیوند دهد (منبع FDA).

با توجه به این واقعیت که اکثریت قریب به اتفاق مردم جهان در حال حاضر از تلفن همراه استفاده می کنند ، انتظار می‌رفت که در چند دهه گذشته موارد سرطان مغز یا سیستم عصبی افزایش چشمگیری داشته باشد. طبق گفته FDA، این اتفاق نیفتاده است.

“قبل از شارژ باطری گوشی صبر کنید کاملا خالی شود”

بسیاری از مردم به اشتباه معتقدند که برای حفظ عمر باتری، باید قبل از شارژ مجدد باتری گوشی خود را تا حد امکان خالی کنید. در این باور بخشی از ادعا حقیقت  دارد، اما این نتیجه دانش فناوری قدیمی است که بیش از حد طولانی معلق مانده است.

البته این روز ها افراد مطلع تر از گذشته شده اند و این باور کم کم رو به کاهش است، اما همچنان وجود دارد.

به گزارش ScienceABC، این باور احتمالاً ناشی از باتری‌های قدیمی مبتنی بر نیکل است. این باتری ها به چیزی به نام اثر حافظه معروف بودند. به طور خلاصه و با زبان ساده، اگر اجازه نمی دادید باتری شما قبل از شارژ مجدد به طور کامل تخلیه شود، باتری های مبتنی بر نیکل به نوعی “به خاطر می سپردند” که یک چرخه شارژ کامل کمتر از ظرفیت واقعی باتری است. این بدان معنی است که با گذشت زمان ظرفیت خود را از دست می دادند زیرا چرخه های شارژ کوتاه را به اشتباه به خاطر می سپردند.

اما این روز ها بیشتر وسایل الکترونیکی مدرن از باتری‌های لیتیوم یونی استفاده می‌کنند و این مشکل را ندارند. در واقع زمانی که صحبت از این نوع باتری ها می شوند، نگرانی در این باره کاملا برعکس است.

باتری های لیتیوم یونی بهتر است که به طور کامل تخلیه نشوند، و خالی شدن کامل آن ممکن است در واقع به آنها آسیب برساند. در عوض، باتری‌های لیتیوم یونی بر چرخه‌های شارژ تکیه می‌کنند که هر کدام معادل یک شارژ کامل است.

یعنی اگر گوشی خود را با 50 درصد شارژ به شارژر وسل کنید، این فقط یک نیم چرخه حساب می شود. برای مطالعه بیشتر درباره این موضوع به مطلب مشابهی در اینباره در سایت ما مراجعه کنید.

“قبل از جدا کردن فلش آن را Eject کنید”

یکی دیگر از افسانه های فناوری که پیامد اطلاعات قدیمی است. در گذشته ای نه چندان دور، فرآیند توصیه شده برای جداکردن درایوهای خارجی مانند درایوهای فلش یا هارد دیسک این بود که درایو را از سیستم عامل خود انتخاب کنید، بر روی eject کلیک کنید و منتظر پیامی بمانید که به شما بگوید که میتوانید آن را جدا کنید. این عمل دیگر ضروری نیست، در واقع چند سالی است که منسوخ شده است.

یکی از دلایل سردرگمی و باور این داستان، از این واقعیت ناشی می شود که گزینه Eject همچنان در منوهای سیستم عامل ها وجود دارد، اما مانند آیکون ذخیره که به شکل فلاپی دیسک ظاهر می شوند، یادگاری از فناوری گذشته است.

به گفته مایکروسافت، با به روز رسانی ویندوز 10 نسخه 1809، دیگر نیازی به Eject کردن ایمن درایوهای خارجی ندارید. جداکردن سریع دستگاه اکنون تنظیمات پیش‌فرض رایانه‌های ویندوز است.

البته همچنان می‌توان با استفاده از گذینه Better performance در منوی مدیریت دیسک دستگاه خود همچنان به روش قدیمی دیسک ها را جدا کنید، اما این روش مزایایی دارد که به آن Write Caching گفته می شود.

Write Caching فرآیندی است که در آن دستگاه بلافاصله نوشتن یک فایل را کامل نمی‌کند، بلکه بخشی از آن را در حافظه پنهان ذخیره می‌کند تا در زمان دیگری تکمیل شود که در نتیجه منجر به افزایش سرعت عملکرد سیستم می شود.

شایان ذکر است که حتی اگر به سرعت درایوها را Eject می کنید، باید مطمئن شوید که در آن زمان به طور فعال فایل ها در حال انتقال به داخل یا خارج از درایو  نیستند.این موضوع ممکن است منجر به خسارت به دستگاه متصل و فایل های در حال انتقال شود.

“مگاپیکسل بیشتر = عکس بهتر”

سال های طولانی، به نظر می‌رسید هر بار که یک گوشی جدید به بازار می‌آمد، دوربین گوشی مگاپیکلسی بیشتر داشت. این روزها این موضوع کمتر مشاهده می شود اما همچنان وجود دارد.

به عنوان مثال، آیفون در چندین نسل گذشته  به صورت استاندارد با دوربین های 12 مگاپیکسلی عرضه شده است.اما برخی دیگر تولید کنندگان همچنان در این مسیر تخت گاز می روند و گوشی هایی تا 200 مگاپیکسل نیز مشاهده می شود.

به طور کلی مگاپیکسل بیشتر مترادف با کیفیت تصویر بهتر در نظر گرفته می شود، اما سوال اینجاست که آیا واقعا این موضوع درست است یا خیر؟  به گفته وبسایت Digital Trends مگاپیکسل تنها بخشی از معادله کیفیت تصویر است. اندازه سنسور، قابلیت پردازش تصویر و مجموعه ای از ویژگی های فناوری دیگر به اندازه تعداد مگاپیکسل ها و یا حتی مهم تر هستند.

این بدان معنی نیست که مگاپیکسل بیشتر چیز بدی است، اما اگر گوشی شما زیرساخت پشتیبانی لازم برای استفاده از آنها را داشته باشد.

Digital Trends در ادامه توضیح می دهد که میزان تاثیر مگاپیکسل در گوشی های هوشمند سفقی دارد. اندازه سنسور گوشی تا حد زیادی به اندازه خود آن محدود می شود و در یک نقطه خاص، مگاپیکسل بیشتر به معنی عکس های بزرگ با نویز بسیار بالا است.

“هوش مصنوعی جای نیروی کار را خواهد گرفت”

در ظاهر، شاید افسانه معنادار باشد. اگر فرآیند یک کار را خودکار کنیم، آن شغل دیگر برای یک شخص واقعی وجود ندارد، درست است؟ اگرچه این از نظر فنی درست است، اما واقعیت اتوماسیون از طریق هوش مصنوعی و روباتیک کمی پیچیده‌تر است.

ما می توانیم با نگاه کردن به گذشته نتیجه گیری واضحی بکنیم. اتوماسیون چیز جدیدی نیست. کارخانه‌ها برای مدت های طولانی از ماشین‌های پیچیده برای ساده‌سازی مشاغل استفاده می‌کنند. رایانه‌ها، اتصال به اینترنت و حتی پیشرفت‌هایی در حمل‌ونقل، فرآیندهایی را ساده‌تر کرده‌اند که در گذشته دستیابی به آن‌ها زمان بیشتری می‌برد. به نوعی، ماشین‌ها مدت‌هاست که مشغول «کار» هستند. پس مشکلی کجاست؟

حقیقت اینجاست که کارهای (بخوانید شغل ها) زیادی برای انجام دادن وجود دارد و خواهد داشت و فقط طبیعت کار ها عوض خواهد شد.

بر اساس بررسی های Harvard Business Review، اتوماسیون در ابتدا تا سال 2025 حدود 85 میلیون شغل را دگرگون خواهد کرد، اما این تغییر باعث ایجاد 97 میلیون شغل جدید نیز خواهد شد.

بسیاری از مشاغلی که احتمالاً از بین می روند، مشاغلی هستند که نیاز به تکرار زیاد دارند و احتمالا نیروی کاری این روز ها از آن گله و شکایات زیادی نیز دارند. بنابراین، در حالی که احتمالاً تعداد کمتری از افراد در صندوق‌فروشی یا مشاغل کارخانه‌ای کار خواهند کرد، در عرصه‌هایی که شاید حتی فکرش را هم نمی‌کردیم، کارهای زیادی وجود خواهد داشت.

به زبان ساده، تصور کنید یکی از  این سیستم های فناوری هوشمند جدید و اتوماسیون شده، به طراح، راه انداز، مدیر، مسئول مانیتورینگ، تعمیرکار و غیره نیاز دارد. درست نیست؟