زمان مطالعه: 3 دقیقه
اگر آگاهی ما بتواند مدتها بعد از رفتن ما به شکل یک نماد دیجیتالی زنده بماند، چطور؟ این سوالی است که از برنامه تلویزیونی Dystopian Black Mirror در قسمت “San Junipero” از سال 2016 به آگاهی و فرهنگ عمومی منتقل شد.
یک گزارشگر توسط Popular Mechanics توضیح می دهد که یک دانشمند، آلمانی تورچین، فرانسوی گرای روس و توسعه دهنده زندگی، معتقد است که ایده تکنولوژیکی پرومته می تواند با کمک Dyson Sphere، یک سازه بزرگ ساخته شده در فضا که یک ستاره را احاطه کرده و قدرت آن را به دست آورد، محقق شود.
جاودانگی دیجیتالی خورشیدی
روش کار این است که ابر ساختار Dyson Sphere از ذخایر عظیم انرژی خود برای جمع آوری اطلاعات شخصی و تاریخی کافی در مورد زندگی افراد برای ساختن نسخه دیجیتالی مشابه آن شخص استفاده می کند. هنگامی که آن نسخه ساخته شد، از طریق شبیه سازی ماتریسی اجرا می شود که به آن اجازه می دهد کل زندگی فرد را زنده کند. درست مانند “سان جونیپرو”، پس از گذراندن دوره زندگی، نسخه به دنیای پس از مرگ دیجیتالی منتقل می شود و در آنجا می توانند بقیه روزهای خود را با نسخه های دیجیتالی دوستان، و خانواده بگذرانند.
این ایده ممکن است برای برخی فوق العاده به نظر برسد، اما با یک هشدار به اندازه مقیاس بزرگ همراه است-ما در هیچ کجای نزدیک به فناوری لازم برای ساختن یک کره دیسون نیستیم. این امر الکسی تورچین، فرانسوی، را که در پروژه “نقشه C” برای پروژه “نقشه راه جاودانگی”، بر اساس مفهوم Dyson Sphere و در کنار محقق دیگر ماکسیم چرنیاکوف کار می کرد، منصرف نکرده است.
تورچین پس از مرگ یکی از همکلاسی هایش در 11 سالگی، “شروع به تفکر علمی-تخیلی در مورد آنچه می توان انجام داد” کرد. در سال 2007، تورچین به جنبش ماوراءالنهرانه روسیه پیوست، که با هدف استفاده از فناوری به انسان اجازه می دهد از محدودیت های جسمی و فكری خود فراتر رود. اخیراً تورچین و چرنیاکوف در مقاله ای به نام “طبقه بندی رویکردهای معاد تکنولوژیکی” “نقشه راه جاودانگی” خود را ترسیم کردند.
Dyson Sphere دقیقاً چیست؟
کره دایسون برای اولین بار در مقاله ای در سال 1960 توسط فیزیکدان ریاضی فریمن دایسون به عنوان ساختار احتمالی توسعه یافته توسط تمدن های بیگانه پیشرفته و سیگنالی بالقوه برای وجود حیات بیگانه مطرح شد.
به زبان ساده، این یک ساختار مصنوعی عظیم است که از صفحات خورشیدی و آینه های داخلی ساخته شده است و می تواند به دور یک ستاره بچرخد و انرژی آن را بگیرد. از آنجایی که خورشید تقریباً یک تریلیون برابر میزان مصرف کنونی ما در سراسر جهان انرژی ساطع می کند، کره دایسون بعنوان یک فناوری پیشنهاد شده است که نژاد بشر می تواند پس از رسیدن به توانایی های تکنولوژیکی ما با این پیشنهاد، توسعه دهد. چنین حوزه ای از نظر ظرفیت انرژی برای هر کسی که بتواند از این پتانسیل استفاده کند، تغییر پارادایم ایجاد می کند – یکی از دلایل اصلی تورچین این ایده به عنوان وسیله ای برای تقویت ابررایانه هایی است که می توانند در آینده شبیه سازی های پیشرفته ای داشته باشند.
شبیه سازی شبیه سازی شده؟
البته، چندین دانشمند به وظیفه بسیار چالش برانگیز ساخت چنین سازه هایی اشاره کرده اند. استوارت آرمسترانگ، یکی از محققان دانشگاه آکسفورد، به Popular Mechanics می گوید: “استحکام کششی مورد نیاز برای جلوگیری از تجزیه کره دیسون بسیار بیشتر از هر ماده شناخته شده است.” استفن هولر، استاد فیزیک دانشگاه فوردهام، در عین حال، اظهار داشت که یک نسخه دیجیتالی از یک انسان “شما هستید تا زمانی که آن را بارگیری کنید. پس از آن، به شخص دیگری تبدیل می شود. تبدیل به یک موجود جدید می شود. نسخه دیجیتالی آن همیشه از نسخه بیولوژیکی متفاوت باشد. ” هولر شرایط رشد فوق العاده پیچیده ای را که هر انسانی برای گذراندن آن دقیقاً همانطور که هست، ذکر کرد. او معتقد است که هیچ رایانه ای نمی تواند آن شرایط را دقیقاً در حدی تکرار کند که ما واقعاً می توانیم بگوییم کپی دقیق یک انسان دیگر است.
در مورد فناوری مورد نیاز برای ایجاد چنین شبیه سازی های واقعی، این مانع دیگری برای مفهوم تورچین است، هر چند ممکن است قبل از اینکه بتوانیم یک دایسون کره را بسازیم، به آن برسیم. در واقع، مهندسین و اخترفیزیکدان معروف نیل دگراس تایسون، استفان هاوکینگ و ایلان ماسک در یک نقطه اظهار داشته اند که معتقدند ممکن است ما در یک شبیه سازی زندگی کنیم. این تصور خم کننده مغز را به ذهن متبادر می کند که دانشمندان می توانند برای ایجاد شبیه سازی های واقعی از درون یک شبیه سازی تلاش کنند. از این منظر، شاید جاودانگی با قدرت Dyson Sphere چندان دور از ذهن نباشد.
