منظومه شمسی ما چقدر عمر دارد؟

محققان در گذشته تخمینات تقریبی زیادی درباره عمر کیهان و منظومه شمسی زده اند و مشخص شده که جهان اطراف ما حدود 13.8 میلیارد سال عمر دارد. این عدد با مطالعه عمر اشیای داخل این کیهان و سرعت منبسط شدن آن ها بدست آمده است.

به گفته وبسایت Space با توجه به این منطق که اجسام داخل کیهان نمیتوانند از آن قدیمی تر باشند، ستارگان به عنوان نقطه شروعی برای این مطالعات استفاده شده اند و سیارات گازی عظیم الجسته نیز میزان محدودی سوخت برای سوزاندن دارند.

با دانش بر اینکه ستارگان هر چقدر بزرگتر باشند، به سوخت بیشتری نیز نیاز دارند، اولین ستارگان موجود در دنیا با سرعت نسبتا بالایی (در مقیاس کیهانی) منفجر شده اند و کیهان جوان را به خاک های ستاره ای آغشته کرده اند.

تششعات کیهانی باقی مانده از بیگ بنگ در سال های گذشته توسط کاوشگر مایکروو ناهمسناگردی ویلکینسون ناسا (WMAP) و فضا پیمای پلانک آژانس فضایی اروپا مورد بررسی، اندازه گیری و مطالعه قرار گرفته است.

این مطالعات در تخمین سرعت انبساط کیهان مورد استفاده قرار گرفته است که در نهایت منجر به تخمین عمر کیهان در حدود 13.82 میلیارد سال توسط پلانک و حدود 13.722 میلیارد سال توسط WMAP بیان شده است.

محققان میدانند که با به وجود آمدن کیهان تمام اجسام داخل آن به طور آنی به وجود نیامده اند، و شکل گرفتن 100 میلیون کهکشان و تعداد بیشماری منظومه در این کهکشان ها مدت بیشتری به طول انجامیده است. با تمام مدارک ارائه شده، میتوان گفت که عمر منظومه شمسی نیز به قدمت کیهان نیست، اما سوال اینجاست که منظومه ما چقدر از کیهان جوان تر است؟

پیدایش منظومه شمسی

وبسایت Space به یک تئوری که محققان از آن برای تخمین عمر منظومه شمسی استفاده می کنند، اشاره می کند. ستاره شناسان و فیزیک دانانی که منظومه های بسیار جوان تر از منظومه ما را مورد مطالعه قرار داده اند، به این نتیجه رسیده اند که این سیستم ها از تمرکز عظیم میزان زیادی از گازها و گرد و غبار های کیهانی به وجود آمده اند که با چسبیدن به یکدیگر ستارگان را تشکیل می دهند. محققان بر این باورند که خورشید نیز به همین شکل به وجود آمده است.

این گاز ها با سرعت بسیار زیادی منسجم می شوند و به سرعت تراکم آن ها کمتر می شود. این ابر های گازی به قدری فشرده می شوند تا بخشی از بدنه در حال رشد ابر با داخل آن فرو میریزد.وقتی که میزان فشردگی داخل آن به سطح مشخصی می رسد، عمل ذوب رخ می دهد و هیدروژن به هیلیوم تبدیل می شود.

این عمل باعث ایجاد بادهای شدیدی می شود که مواد باقی مانده از بدنه را به فضای اطراف پرتاب می کند. در نهایت از این واکنش ستاره ای متولد می شود. مواد باقی مانده در اطراف این ستاره نیز به صورت حلقه های فشرده شده در اطراف آن به گردش در می آیند که در نهایت موجب به ایجاد منظومه ها می شود.

هرچیزی که امروزه در منظومه شمسی مشاهده می کنید از این حلقه متولد شده است. سیارات، ماه ها و شهاب سنگ هایی که به دور آن ها میچرخند باقی مانده حلقه ای است که پس از تولد خورشید در اطراف آن به گردش در آمده اند و به مرور زمان به یکدیگر چسبیده اند، در حالی که در مدار ستاره باقی مانده اند.

مرکز منظومه استنفورد اعلام کرده است، با توجه به اینکه خورشید همزمان با حلقه چرخشگر اطراف آن به وجود آمده است، برای تایین عمر منظومه شمسی، کافی است عمر موادی که در این حلقه شناور است را مشخص کنیم. اما سوال اینجاست، بهترین مورد مطالعه در این حلقه برای کشف عمر منظومه شمسی چیست؟ سنگ های آسمانی یا شهاب سنگ ها.

خورشید 4.6 میلیارد سال عمر دارد

شهاب سنگ ها برای تایین فرسایش تششعات دو عنصر مورد بررسی قرار میگیرند. پتاسیم و اورانیم. به تکیه بر این دانش که تمامی مواد با فرسایش رادیو اکتیوی به یک ایزوتوپ تبدیل می شوند، می بایست تایین کرد که نیم عمر مواد موجود در شهاب سنگ ها چقدر است.بر اساس مطلب منتشر شده ای از وبسایت Universe Today موادی که در منظومه شمسی کشف شده اند، نیم عمر بین 700 میلیون سال و 100 میلیارد سال دارند.

این محققان با استفاده از تخمین عمر رادیومتریکی تایین می کنند که در چه زمانی سنگ های موجود در منظومه شمسی ذوب شده اند و یا به عناصر رادیواکتیوی آن ها باز-هیموژنیزه (re-homogenize) شده اند. با استفاده از این تکنیک محققان به نتیجه رسیده اند که عمر شهاب سنگ های مطالعه شده 4.6 میلیارد سال می باشد. و سنگ های موجود بر روی زمینه که به همین روش مورد مطالعه قرار گرفته اند، 4.3 میلیارد سال عمر دارند.

با توجه به اینکه شهاب سنگ ها همزمان با خورشید و از حلقه تشکیل شده در دور آن به وجود آمده اند، عمر آن ها نیز یکسان است. پس در نتیجه عمر منظومه شمسی ما 4.6 میلیارد سال می باشد.