تایید اولین شهاب سنگ اینتراستلار توسط آمریکا

در اوایل سال 2014، ستاره شناسان یک شهاب سنگ کوچک را که به سمت زمین در حرکت بود شناسایی و ردیابی کردند. این شهاب سنگ مدتی بعد در چند مایلی ساحل Papua New Guinea بر روی زمین سقوط کرد. این شهاب بعدها CNEOS 2014-01-08 نام گذاری شد که اعداد سمت راست نام آن اشاره به تاریخ سقوط آن و حروف سمت چپ مخفف Center for Near-Earth Object Studies یا مرکز مطالعات اشیای نزدیک به زمین می باشد.

شهاب سنگ CNEOS 2014-01-08 حدود 91 سانتی متر طول داشت و بیشتر حجم آن در اصطحکاک با اتمسفر زمین سوخت و فقط تکه های کوچکی از آن در اقیانوس آرام فرود آمد.سقوط این شهاب سنگ در آن زمان یک سقوط معمولی به حساب می آمد، اما پروفسور آبراهام لئوب و دانشجو امیر سیراج از دانشگاه هاروارد مطلب جالبی درباره ریشه این شهاب سنگ در مجله Scientific American منتشر کردند.

مبدا نامشخص

طی مطالعات منتشر شده توسط سیراج و پروفسور لئوب مدارکی منتشر شد، که نشان می داد شهاب CNEOS 2014-01-08 از منظومه شمسی نمی باشد. شهاب سنگ هایی که معمولا در منظومه ما رصد می شوند و یا وارد جو زمین می شوند، معمولا تکه سنگ هایی هستند که از جایی در داخل مدار های منظومه شمسی آمده اند.اما دو محقق دانشگاه هاروارد ادعا داشتند که ریشه این شهاب سنگ در جایی خارج از منظومه شمسی است که منجر می شود CNEOS 2014-01-08 در دسته بندی بسیار کمیاب شهاب های میان ستاره ای یا اینتراستلار قرار بگیرند.

با اینکه دو محقق دلایل منطقی زیادی درباره مبدا میان ستاره ای این شهاب سنگ داشتند، اما در آن زمان موفق به متقاعد کردن جامعه محققان، به علت کمبود مدارک جامع نشدند.

موضوعی که اثبات مبدا میان ستاره ای این شهاب سنگ را سخت تر می کرد، این بود که تنها مدرک قابل لمسی که میتوانست این نظریه را ثابت کند در دستان دپارتمان دفاعی آمریکا بود. در کمال تعجب شهاب و انفجار CNEOS 2014-01-08 در آن زمان توسط ماهواره های جاسوسی آمریکا به عنوان یک موشک پرتاب شده توسط یک مرکز خارجی شناسایی شد، و همین موضوع باعث شد عرضه داده های موجود در مورد این شهاب سنگ به عموم مردم و محققان برای مطالعات، به موضوعی بسیار دشوار تبدیل شود.

یکی از اولین مدارکی که میتواند میان ستاره ای بودن یک شهاب سنگ را تایید کند سرعت آن است. شهاب هایی که از در مدارخورشید از کنار زمین عبور می کنند معمولا کمتر از 26 مایل ثانیه سرعت دارند و اگر سرعتشان بیشتر از آن باشد، جاذبه خورشید توان تاثیر بر روی آنها را ندارد. این موضوع برخلاف دیگر اشیای موجود در منظومه شمسی است و دلیل آن کشش جاذبه قوی خورشید است. این موضوع را میتوان با شتاب مورد نیاز برای فرار از جاذبه زمین مقایسه کرد. به طور مثال موشک ها برای خروج از جو زمین نیاز دارند تا در مقابل کشش جاذبه زمین مقاومت کنند و سرعتشان بیشتر از کشش جاذبه باشد.

مدارک موجود از مبدا CNEOS 2014-01-08

مطالعات منتشر شده حاکی از آن بود که شهاب سنگ CNEOS 2014-01-08 با سرعت 37 مایل بر ثانیه در حرکت بوده است، و این بدین معنی است که جاذبه خورشید بر روی حرکت آن تاثیر نداشته است. موضوع جالب دیگر اینکه احتمالا این شی طی یک رخداد کیهانی در جایی دیگر از کهکشهان با چنین سرعتی به سمت منظومه شمسی رانده شده است. به گفته سیراج اگر زمین در مسیر این شهاب سنگ قرار نگرفته بود، با همین سرعت از منظومه شمسی خارج می شد.

اگر محاسبات این محققان درست می بود، CNEOS 2014-01-08 اولین شهاب سنگ میان ستاره ای کشف شده به حساب می آمد، اما در آن زمان با داده های ناقص و انتظار تاییدیه از سوی دپارتمان دفاعی آمریکا، جامعه محققان از قبول بیانیه سیراج و لئوب سر باز زدند.

بعد از گذشت مدتها بلاخره انتظار برای این دو محقق به پایان رسید. طی این هفته، مرکز فضایی آمریکا طی اطلاعیه ای تایید کرد که شهاب سنگ CNEOS 2014-01-08 یک شهاب اینتراستلار است، که آن را به کشفی منحصر به فرد تبدیل می کند.

تصویری از شهاب سنگ Borisov

نکته جالب اینکه پس از سقوط این شهاب در سال 2014، ورود دو شهاب میان ستاره ای دیگر نیز به منظومه شمسی تایید شد. اولین شهاب با نام Oumuamua در سال 2017 و دومین شهاب با نام Borisov در سال 2018. پروفسور لئوب در مورد شهاب سنگ Oumuamua ادعای جالبی دارد، که بیان می کند این شهاب سنگ احتمالا نشان ای از یک تکنولوژی بیگانه است.